Aslında sorun, oyunun, bayan denen beşere ait geçmişten bugüne değişmeyenleri, hatta bayanın kendini eleştirisi üstüne söylenebilecek neredeyse her şeyi söylemesi. Hatta bayan sorununun azalmak yerine kılık değiştirtilerek yaygınlaştığının göz önüne serilmesi sunumun yüksek estetik niteliğiyle birlikte. Aslında problem ses, insan sesi. İnsanın yeryüzünde belirdiği andan etkilenmeye başladığı anne sesi. Büyüyüp bayan olarak uyandığında bir bakmış yüzyıllardır ve hâlâ başına gelmiş sessizliği. Aslında sıkıntı sesini azıcık çıkaracak birazcık yükseltecek olsa karşılaşacağı kelamlar, değil arkadaş ortasında, iş ortamında bile kabul etmek zorunda kaldığı cinsiyetçi latifeler espriler, sözler, küfürler… Kaltak, erkek Fatma, erkek avcısı, şirret, orospu, kancık, kız kurusu, karadul, histerik, baş şişiren, dırdır eden, ciyaklayan, çok duygusal, çirkef hatta feminist. Dahası burada kalem tutan tarafınca sayılmak istenmeyen bir dolu saçmalık, saçmalık fakat erke kahretme gücünü veren, bu kahrı legalleştiren. Aslında problem yediklerimiz, okuduklarımız, giydiklerimiz, sinemalar, reklamlar, reklam panoları, masallar, ninniler, oyuncak bebekler, mecmualar, paklık eserleri… Sıkıntı yürüyüşümüz, gülüşümüz, düşünüşümüz…
BİR KÜVET, BİR MİKROFON
Bir vefat, bir cenaze konuşması, bir bayanın yitik sesini arayışı ve birbiriyle kapışan barışan, dünyadaki yeri ile hesaplaşan, salt iyi ya da salt makus diyemeyeceğimiz içsesleri. Bir anne vefatı, bir muharririn annesinin cenazesi için yapması gerekenler listesi, en başta da akabinde yapacağı anma konuşmasının üretimi, bayanların hepsi ve tüm yitir(t)ilmiş, kısılmış sesleri. “Uyandığımda Sesim Yoktu”. Sahneden hiç ayrılmayan bir küvet, bir nostaljik mikrofon, iki bayan. Kıvılcımıyla orada olduğu açıkça görülen bir direktör, bir koreograf, ezgi ve ışık. Bir de seyirci. Deneysel absürt diyebileceğimiz, muharrirlerinin provokatif feminist diye tanımladığı başkaldıran kışkırtıcı metniyle, vakit zaman Brecht’e de selam veren -ve bize Brecht’i yine hatırlatan- rejisiyle yerinde pek rahat oturamayan seyirci de esasen oyunun bir modülü.
ÇAĞDAŞ BAYANIN KENDİNİ KAZ(I)DIĞI
Salgın, belirsizlik demeden yoluna hem sahnede hem de dijital ortamda uğraşla devam eden, öbür kaidelerde olsaydık ülkemizde de hem rejisi hem de oyunculuk başarımlarıyla çok daha ses getirebilecek bir oyun, Tamer Levent’in direktörlüğünü üstlendiği “Uyandığımda Sesim Yoktu”. Karakterin iki içsesine gövde olup can veren Burcu Görek ile Dilşad Çelebi, hem fizikî güç kuvvet, vücuda atletik, estetik hâkimiyet hem de ruhsal dayanıklılık gerektiren oyunculuklarıyla akılda kalıcı. 2015 Toronto dünya prömiyerinden bu yana birçok ülkede sahnelenen oyun (2018’de sinemaya uyarlanan sineması de) pek çok mükafata paha görüldü, bakalım hayran edici Türk yorumuna hangi mükafatlar gidecek. “Onca yol kat ettik, artık do¨nmeyiz geri…” Sanata evet.
KÜNYE
Uyandığımda Sesim Yoktu (Özgün ismi: Mouthpiece) Yazan: Amy Nostbakken & Norah Sadava Çeviren: Gökçenur Kentli Yöneten: Tamer Levent Koreograf: Utku Demirkaya Müzik Yöneticisi: Batınhan Altun Işık: Gökhan Davulcu Kostüm: Fatoş Aydoğdu Fotoğraf: Fethi Karaduman
Afiş Tasarım: Berkcan Okar Reji Asistanı: Başak Bilge Kutlu Oyuncular: Burcu Görek, Dilşad Çelebi
Üretimci: Bu İmal Mühlet: 70 dakika / Tek perde Yaş hududu: 13 yaş ve üstü
Cumhuriyet
