“Bizim konservatuvardaki sınıfımız efsane bir sınıftı. Taner Birsel, Kürşat Alnıaçık, Ali Sürmeli… Hâlâ konuşulur o sınıf, iyi bir iz bıraktı” diyor Uğur Polat fakat elbet tüm saydığı isimler de kabul edecektir, neslinin en iyi oyuncuları sayılırken ismi daima en önde geliyor onun.
Son sineması “Anadolu Leoparı”nda vakte ayak uydurmakta zorlanan, tabir yerindeyse soyu tükenmekte olan bir adamı canlandırıyor. Emre Kayiş’in çektiği ve yurtiçi şenliklerde övgü ve ödül toplayan sinema vesilesiyle Uğur Polat ile bir ortaya geldik keyifli bir sohbet yaptık.
“Anadolu Leoparı” ile yolunuz nasıl kesişti, oradan başlayalım isterseniz.
Şöyle oldu, Emre ile hiç tanışıklığımız yoktu. Emre daha evvelden Erden Kıral ile bir çalışması olmuş yanılmıyorsam, bir senaryo danışmanlığı üzere ve ona bu sinemadan bahsetmiş. Erden Abi de benimle görüşmesini tavsiye etmiş, “Bu rolü hoş oynayabilir, onun tarzı” demiş sağolsun. Kısacası Emre Kayiş beni aradı, randevulaştık, buluştuk, senaryoyu verdi bana, biraz anlattı. “Ben sizi çok etkilemek istemiyorum, siz bir okuyun, sonra görüşelim” dedi. Sonraki sabah çabucak aradım ben. Okudum, çok beğendim dedim ve birebir yerde görüştük tekrar. Daha ayrıntılı anlattı tekrar projeyi, nerelerde çekmek istediğini, doğal Ankara sineması olduğu için yüklü olarak Ankara’da çekmek istiyordu. Bir Polonya’dan bahsetti, zira Ankara’nın hayvanat bahçesi artık kalmadı, yerinde Melih Gökçek’in yaptığı ANKA Park olduğu için… Para bulmak biraz vakit aldı ancak sonunda başladık bir halde. 2020’nin 14 Şubat’ında bitirdik her şeyi, paydos ettik, bir ay sonra da pandemi patladı. Tahminen biraz uzun sürdü lakin ben çok memnunum, hoş iş oldu.
“Anadolu Leoparı”nda soyu tükenen Leopar ile aslında sizin oynadığınız Fikret karakterinin de soyu tükenen bir adam olması paralelliği üzerine kurulmuş bir öykü var. Karakterle nasıl bir bağ kurdunuz, siz de bir Ankaralı olarak?
Kendimden çok şey buldum, bir defa onu söyleyeyim. Hatta birtakım sahneleri tesadüfen benim yaşadığım, büyüdüğüm yerlerde çektik. mesela okuduğum lisede sahne çektik. Benim Ankara’ya taşınmama vesile olan şeker fabrikası , zira babam fabrikada müfettişti ve taşradan Ankara’ya geldi ve o fabrikada çekim yaptık. Fabrika 1962’de kurulmuş, ben 61 doğumluyum… 5-6 yaşımda geldim oraya. Yürüdüğüm sokaklarda, oynadığım Kuğulu Park’ta… Her yerde çabucak hemen çekim yaptık. Bir kez nostaljik olarak çok etkiledi beni. Fikret de, evet kuşağı tükeniyor onun da, bizim de, 78 nesli olarak isimlendiriyorlar bizi herhalde, bizim de yavaş yavaş jenerasyonumuz tükeniyor işte. Ben oldum 60 artık… (gülüyor)
‘BENİ EĞİP BÜKEN ANKARA OLDU’
Ankara sizin hayatınızda kıymetli yer tutuyor olağan değil mi?
Çok değerli. Ben 12 Eylül’den sonra taşındım İstanbul’a. İlkokul, ortaokul, lise daima Ankara’da geçti. Lisede zati başladı bütün olgunlaşmak, dik duruş, dünya görüşü, saf seçme, tiyatroya ilgi… Sonra Ankara Sanat Tiyatrosu… AST’nin o yıllarda bir tiyatro okulu vardı, kursiyer olarak katılıyorduk. Orada işte Rutkay Bey’in yakın arkadaşları gelip ders veriyordu orada. O vakit işler de iyi gidiyordu AST’de… “Sakıncalı Piyade” vakitleri, yani çok iyi para kazandığı devirler. Bir dönem çabucak hemen orada hem kursiyerlik yaptım ben hem teşrifatçılık yaptım hem yerleri sildim… Dekor boyadık, dekor taşıdık, işin mutfağından geldim. O yüzden Ankara benim için çok eğitici oldu. Yani ne kadar eğildiysem, büküldüysem Ankara sayesinde oldu.
Sevilen dizilerden “Yargı”da da değerli bir rol üstleniyorsunuz. Dizinin sevilmesinde güya insanların yargıyla, adaletle, bu sistemle olan kaygılarının de tesiri var, değil mi?
Katiyetle… Varmış yani. Doğal ki bu bir kurgu, birebir gerçeklik değil, belgesel çekmiyoruz ancak “Yargı”dan sonra misal temaları işleyen, hukuk, adalet, yargıyla ilgili bir sürü öbür dizi de başladı. Olağan “Yargı” uyarlamam biz dizi değil öbürleri üzere, Sema Ergenekon’un büsbütün yazdığı, özgün bir iş, onun da çok tesiri var.
‘HİÇ UMUDUM YOK’
Hem 12 Eylül öncesini yaşamış hem de 70‘li yıllardan beri oyunculukla haşır neşir biri olarak, nasıl buluyorsunuz bugün Türkiye‘nin geldiği yeri?
Yani ben o denli pembe bulutlar falan çizmiyorum geleceğimizle ilgili. Gerçekçi bakıyorum, hiç umudum yok benim. Önümüzdeki seçimlerde falan da bir şeylerin değişeceğine pek inanmıyorum maalesef. Umutsuzum.
Cumhuriyet
