Türkiye, Akp iktidarıyla birlikte üreticilerin 18 yılda üretimden koparılarak, toprağa küstürüldüğünü bu nedenle 42 milyon dönüm verimli arazinin ekilip, biçilemediği gerçeği ile karşı karşıya.

Çiftçilere gereken takviye ne yazık ki verilmemektedir.

Ülkemiz maalesef ziraî eser ve besin kıtlığı riski ile tanışmak üzere.

Elbette dünyanın birçok ülkesinde olduğu üzere corona virüsü Türkiye’de de üretim sürecini olumsuz etkiledi.

Ege Bölgesi de bu hususta çok kaygılı.

Lakin yalnızca corona virüs ile açıklayamayız üreticilerin sıkıntı durumunu.

Çiftçilerin kamu ve özel bankalara borcu 134 milyar lira.

Tarım Kredi Kooperatiflerine borcu ise 8 milyar 260 milyon lira.

Bu durumda çiftçilerin toplam borcu 142 milyar liraya ulaşıyor.

Takipteki borç sarmalı artarken, tarım ve hayvancılıktaki cari açık da büyümeye devam ediyor.

Buna bir de tarımda kullanılan elektriğe, gübreye, ilaca, yem, sulama ve mazota yapılan artırımları eklersek durum işin içinden çıkılmaz bir hal alıyor.

Devletin derhal tarım kesiminin ayakta kalabilmesi, üreticilerin ziyan görmemesi ve vatandaşların besin tedariğinin aksamaması için tedbir alması kuraldır.

Dar boğazda olan çiftçiler virüs nedeniyle üretim yapamaz hale gelmişken sıkıntılar yumağı gittikçe büyümektedir.

Bilhassa tarım kesiminde sürdürülebilir rekabet gücünü devam ettirmek ve küçük üreticilerin yaşayabilmesini sağlamak için yapısal sıkıntıların çözülmesi, üretim girdi fiyatlarının azaltılması ve katma kıymeti yüksek üretim ile telafi edilmesi zorunludur.

Ege Bölgesi dışında bilhassa de kırsal kesimde genç çiftçilik ve bayan girişimcilik teşvik edilmelidir.

Bakın tüm dünya devletleri ekonomik kalkınmalarını tarım bölümü ile entegre olarak sağlıyor.

Ülkemizin de başka devletler üzere tarımda kelam sahibi olması yapısal sıkıntılarının çözülmesi, ziraî üretim ve ticaret siyasetlerinin güçlendirilmesi, kırsal kalkınma siyasetlerinin tarım siyasetleri ile entegre edilmesi ile fakat sağlanabilir.

Ziraî dayanaklar kadar üreticinin eğitim ve refah seviyesinin yükseltilmesi de çok değerlidir.

Bununla birlikte üretici örgütlenmesinin desteklenmesi, tarım çalışanlarının toplumsal güvenlik ve iş yasası kapsamlı meselelerinin giderilmesi Türk tarımının geleceği açısından farklı bir yer tutmaktadır.

Buna emsal birçok sorun ülke tarımının geriye gitmesinde ve dışa bağımlı hale gelmemize neden olmaktadır.

Bu sıkıntıları çözecek tek merci devlet iradesi yani mevcut iktidardır.

Süratli bir halde tarım ve kırsal kalkınma siyasetlerini birlikte düşünmeli ve uygulamaya koymalıdır.

Yoksa?

Türkiye’de çiftçi sayısı son 12 yılda yüzde 48 azalırken, tarım alanları da son 18 senede yüzde 12,3 düşerken zerzevat bahçeleri alanı ise birebir devirde yaklaşık yüzde 15 küçülürken tarımdan bahsetmek abesle iştigal olur.

Cumhuriyet