Merdivenlerden koşarak inerdi sahnesine, orkestrası sahnenin solunda, önünde sarı fiyonklarla süslenmiş sandalyeli gazino masaları, misafirler Maksim’e yahut Akasyalar Gazinosu’na masraf üzere giyinmiş gelmiş, önlerinde şarap bardakları, meyve tabakları.

Deniz kenarlarında kurulan meyhane masalarında şimdi rakı bardakları, masaların altından geçen uyuşuk kedilerin yanına koyulmazken, Huysuz Virjin’in programının sponsoru bir şarap markasıydı.

Kolalanmış beyaz bir gömleğin üzerine al hırka giymiş beyefendiler, minik yırtmaçlı etekleri ve tıpkı desenden ceketleriyle oturan, dik yakalı kazaklarının üzerinden incili kolyelerini çıkarmış, bileziklerinin hepsini takıp takıştırmış hanımefendilerle dolu bir stüdyo dolusu insanın önüne daima birebir güçle çıkıyordu.

Güleryüzüyle seyircisini evvel selamlayıp, haşlayacağı ana kadar herkesi bir merak, bir telaş alıyordu.

Onlarında korsesi, makyajı, kostümleri ve topuklu ayakkabılarıyla huysuz, lafını sakınmayan, dayanılmaz zeki ve hazırcevap bir kantocu vardı.

‘Kimse darılmayacak, kalbi kırılmayacaktı’

O denli bir yetenekti ki lisanına geleni söylediği halde kimse ona darılmayacak, seyirciler dizlerine vurarak gülecek, ahlaki açıdan dozunu kendilerinin ayarladığı namus, iffet kavramlarına birer şaplak inecek ve hikayenin ahir kimsenin kalbi kırılmayacaktı.

Türkiye’nin nispeten daha mahcup, daha nezaketli, şimdi bu kadar sahtekarlığın, adamın dibi olmanın, bayanı noktanın dibine batırmanın marifet sayılmadığı, memleketin büyük bir temaşa sahnesi olmadığı günlerdi ve aslında Huysuz Virjin de rol yapmıyordu. Hakikatleri, sivriliğinden bir şey eksiltmeden lisana getiriyordu.

Kaldı ki Huysuz’unu ve Seyfi’sini o denli bir hünerle hayatlarımızın bambaşka bölgelerine koymuştu ki kimse Seyfi Bey’e Huysuz Virjin’le vurma cüretini de bulamıyordu.

Huysuz Virjin, hâlâ kendini çok hoş gören, herkesin onunla yatmak istediğini düşünen 70 yaşlarında bir bayandı.

Dürüstlüğü, beklenmedik seks istekleri, isterikliği, kendini beğenmişliği, hazır karşılıklığı hepsi Seyfi Dursunoğlu’nun yapıtıydı.

Lakin sahne dışındaki hayatında Huysuz biçimi şakalar ve takılmalar yapmaktan keyif almadığını söylüyordu.

Dünyanın ve kişilerin ikiyüzlülüğünü, vefasızlığını, riyakarlığını erkekleri de bayanları da itip kakarak ancak kimsenin canını yakmadan öğretmeye, yürek vermeye gelmişti.

‘Sonsuz dokunulmazlık hakkı alanlardandı’

Huysuz Virjin, seyircisinin aklını önemsiyordu, yoksa o esprileri yapmaz, o lafları kimsenin yüzüne yüzüne söylemezdi. En iyi o biliyordu, o ne derse desin, seyircisi ona alınmaz, gücenmezdi.

Türkiye’de sonsuz dokunulmazlık hakkını yerlerdendi.

Elinden alacaklarını anladığı devir da sahneyi ve ekranları bıraktı.

Kendisini ve Huysuz’unu muzır poşetine sokmalarına müsaade vermedi. Her şeye verilecek bir karşılığı olduğu halde sahneyi Huysuz Virjin üzere değil Seyfi Dursunoğlu olarak terk etti, nezaketini bozmadı.

Geçen sene bugünlerde verdiği bir mülakatta, ‘Çok yoruldum. Yaşım da ilerledi. Artık gitme hazırlığı yapıyorum’ demişti muhabire. Bir seneyi devirmeden dediğini yaptı ve gitti. Gerisinden binlerce insan, binlerce şey yazdı. Kimisi rengimiz gitti dedi, kimisi ‘Bize layık değildi’ dedi.

Keşke şu denilenleri duysaydı da herkesin ağzının hakkını verseydi. Seyfi Dursunoğlu tam da Türkiye’ye layıktı.

O bizim hakkımızdı, bizim ilacımızdı, bizim iyileştiricimizdi. Birisinin bu ikiyüzlülüğün içinde çıkıp konuşması gerekiyordu. O yüzden bizimleydi.

Bir de son yılların modası her gidenin ardından’O, eski Türkiye’ydi’ diyenler çıktı. Hayır, o daima yanımızdaydı. O geçmişte kaldı da biz ilerlemedik ki, daima birlikte alanımızda saymadık mı?

Kesinlikle o da bizimle tıpkı şeylerin hasretini çekiyordu. Özlediğimiz Türkiye, biraz daha frapan, bir yanlarından tüyler, otrişler fırlayan, daha özgür, daha neşeli, daha dürüst bir konumdu.

‘Tahammülsüz bir Türkiye’

Bize kalan Türkiye, frapanlıktan çok uzak, sünepe, beceriksiz bir terzinin elinden çıkmış bir ceketin içinde, Huysuz Virjin’in o nehirler üzere akan Türkçesini konuşamayan, dobra olduğunu sanan ancak densiz, herkesi aptal bir kendisini akıllı sanan, memleketine, etrafına dair rastgele bir nezaketi kalmamış, sokaklarından tüyler, otrişler çıkınca onları yolan, koparan, tahammülsüz bir Türkiye.

‘Yeri dolmaz’ yazmışlar Seyfi Bey’in gerisinden. Keşke bunu da yazmasak artık bu türlü.

Keşke hayatlarımızı, sözcüklerimizi, hafifliğimizi, daima birlikte gülebildiğimizi, en kompleksli, en yüreksiz yanlarımızdan iyileşebileceğimizi bize tekrar hatırlatan biri daha gelse.

‘İki kişilik üzülüyoruz’

Zira asıl yenilgi unutmak değil mi? Asıl yenilgi kaygılarımızla, yeni olağan üzere pazarlanan anormal bir hayatı yaşamak değil mi?

Umarım noktası bir değil, yüzlerce mert beşerle dolar. Zira Seyfi Beyefendi o hayattayken Huysuz Virjin’i öldürdükleri için, birbirini çok seven beşerler üzere onun gerisinden gitti.

O yüzden artık iki kişilik üzülüyoruz, güya iki cenazemiz var ve bir merhum bir de merhume için rahmet diliyoruz.

Ruhu şad olsun, ışıklar içinde uyusun.

Cumhuriyet