AKP iktidarı devrinde iktisat, siyaset, hukuk, adalet, insan hakları, dış siyaset alanında yaşanan rezaletlere karşın, AKP’nin oy oranının hâlâ yüzde 30’larda olması, “Cumhur İttifakı” ile “Millet İttifakı” ortasında, “Millet İttifakı”nın lehine hâlâ açık orta bir farkın bulunmaması, bir yandan toplumsal yozlaşmanın ve çürümenin, bir yandan da muhalefetin yetersizliğinin göstergesidir.
Toplumsal yozlaşma ve çürüme, Türkiye’nin karşı karşıya kaldığı en büyük tehlikedir. AKP’nin ve AKP Genel Lideri Recep Tayyip Erdoğan’ın iktidarı bir gün sona erse de toplumsal yozlaşma ve çürüme, birkaç yılda çözülebilecek bir sorun değildir.
Bu sorunun çözülememesi durumunda, muhalefet 2023 seçimlerini kazansa bile yakın bir gelecekte, AKP yahut AKP gibisi bir öbür siyasi parti ve Erdoğan’a benzeyen bir diğer siyasetçi iktidara gelebilir.
Bu nedenle, muhalefetin seçimleri kazanması durumunda yapacağı şeyler, en az seçimi kazanmak kadar kıymetlidir. Muhalefetin iktidara geldiği vakit önceliği, toplumun kıymetlerindeki erozyona karşı tedbir almak olmalıdır.
***
Bu tedbiri almak, devletçi ve kamucu bir metotla ekonomik ve toplumsal adaletin sağlanmasıyla, laiklik unsurunun uygulanmasıyla, bilimsel ve laik eğitim sisteminin tekrar kurulmasıyla imkanlıdır.
Toplumsal yozlaşma ve çürüme, hür piyasa iktisadıyla, neo-liberal ekonomik yaklaşımlarla, dinselleşmiş bir eğitim, siyaset ve devlet sistemiyle önlenemez. Zira toplumsal yozlaşmanın ve çürümenin temel nedeni bunlardır. CHP’nin ve İYİ Parti’nin, bu mevzularda küçük ortaklarına ve “dostlarına” teslim olması durumunda, elde edecekleri iktidar süreksiz olacağı üzere, Türkiye’nin geleceğine de hiçbir yarar sağlamaz.
***
Öte yanda, CHP’de üst idarenin laiklikle ilgili meseleleri yıllardır görmezden gelmesi, Türkiye’ye ziyan verdiği üzere, kendi bindiği kısmı kesmek manasına gelmektedir.
CHP idaresi, laiklik prensibinden uzak durarak oylarını artıracağını sanmaktadır. Halbuki idarenin bu siyasetine karşın CHP’nin oyları yıllardır yüzde 23-28 aralığının üzerine çıkmamaktadır. Anayasadaki laiklik prensibini özümsememiş olan seçmen kısmı CHP’ye değil, AKP’ye, MHP’ye, GP’ye, DEVA’ya ve SP’ye yönelmektedir.
AKP’li Bülent Arınç’ın “CHP laikliği bırakınca oyları artıyor” savı yanlıştır. Oy oranı artan CHP değil, İYİ Parti’dir. İYİ Parti de laiklik prensibine sahip çıkmaktadır ve oylarını dinî bir siyasetle artırmamaktadır. CHP idaresi, AKP’nin gölgesinde siyaset yaparak “Millet İttifakı” içindeki tartısını da kaybetmektedir.
***
“Millet İttifakı”nın “güçlendirilmiş parlamenter sistem” söylemi de AKP’nin gölgesinden kurtulamamış olmanın bir sonucudur.
Parlamenter sistemin güçsüz bir sistem olduğu savı AKP’ye aittir. Halbuki parlamenter demokratik sistem tabiatı gereği aslında güçlü bir sistemdir. Zira bu sistem gücünü parlamentodan, yani halktan alır.
Aslında güçlü olan bir sistemin “güçlendirilmesinden” kelam etmek bir çelişkidir ve parlamentoyu zafiyet içinde gösteren bir yaklaşımdır. Önerilen sistemin içeriği buna yol açmasa da teklifin başlığı, bu izlenimi yaratmaktadır.
***
CHP idaresindeki bir yanılgı da “İstanbul, Ankara, Adana, Mersin, Antalya’da belediye seçimlerini kazandığımız üzere, Türkiye’de de genel seçimleri kazanacağız” görüşüdür. Bu vilayetlerin ve büyük kentlerin seçmen yapısı üzerinden, 81 vilayet konusunda bir genelleme yapılamaz. Karadeniz, Doğu Anadolu, İç Anadolu ve Marmara Bölgesi’ndeki seçmen profilinin, belediye seçiminin kazanıldığı bu vilayetlerle uzaktan yakından bir ilgisi yoktur.
Bu çerçevede, belediye seçimlerinin sonuçlarına güvenerek CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun “Millet İttifakı”nın cumhurbaşkanı adayı yapılması durumunda, “Millet İttifakı” seçimden mağlubiyetle çıkacaktır. Kılıçdaroğlu’nun bu bölgelerdeki muhafazakâr ve önyargılı seçmenden kâfi sayıda oy alamayacağı açıktır.
“Millet İttifakı”nın öncelikle, her kısımdan oy alabilecek ve seçimi kazanabilecek ortak bir adayla seçime girmesi zaruridir. Muhalefet partilerinin genel liderlerinin tarihi sorumluluğu, bunu sağlamak olmalıdır.
Cumhuriyet
