Anna Laudel’in Karaköy’den Cihangir’e taşınan daha büyük yeni yerinin birinci standı Ramazan Can’ın retrospektifi. Standın birinci kısmında göçebelik ve Şamanizm kültürünü husus alan heykelsi modüller yer alıyor. “Ne yerdeyim ne gökteyim” kısmı. Beton ve halı! Halı, göçebelik hayatının modülü. Beton kent ömrünün sembolü. Betonla halılar iç içe geçiyor. Beton bir konutun temel yapısı. Boyasız, en saf haliyle, Corbusier’nin betonları üzere. Halı ise çadır hayatının temeli. Ailesinin kullandığı ve sonra yüklüğe kaldırdığı halılar. Bir kısmını tekrar dokutmuş ailesine. Evvel nereden çıktı bu demişler, sonra güzellerine gitmiş!

CENNET BAHÇESİ VE VEFAT

Otoportrelerindeki nahoşluk ise içindeki derinliği ortaya çıkarmak içinmiş. Sürrealist bir üslubu var. Eline gelen her malzemeyi kullanıyor! Hatta bazen yazıyor. Kendini tabir etmek için her yolu deniyor. Ancak her şeyden evvel o kendini arıyor. Sanatıyla, sanatını bir terapist üzere kullanarak… Bazen kendini deşiyor, bazen aynaya bakıyor, bazen kendini dinliyor, bazen kendini anlatıyor. Bir seyahat. Dağlarda başlamış, Anadolu’nun yaylalarından dağlarına, dağlardan kente inmiş. Kentte stüdyolara kapanmış bir arayış. Ne yerde ne gökte ne dağda ne kentte bulmuş? Karşımda duran sanatkara bakıyorum. Ramazan. Ne köylü ne kentli. O bir artizan!

Cumhuriyet