29 Ekim’de Kadıköy’de, Müjdat Gezen Tiyatrosu’ndayım. Müjdat, 29 Ekim doğumlu. Her yıl doğum günü Cumhuriyet Bayramı’na denk gelen keyifli azınlıktan yani. Sanatçılığının, yazarlığının yanı sıra eğitimci kimliğiyle de tiyatromuza damgasını vurmuş bir usta Müjdat Gezen. Bu yıl 30. yaşını tamamlayan ve verdiği fiyatsız tiyatro eğitimiyle sayısız kıymet yetiştirmiş Müjdat Gezen Sanat Merkezi’nin, MSM’nin kurucusu, yöneticisi, hocası. YÖK MÖK tanımayan, ancak seçkin eğitim takımı ve verdiği mezunlarıyla kendini çoktan ispatlamış, eğitim tarihimizdeki kıymetli yerini çoktan almış MSM “macerası”nın mimarı. Bu yıl doğum gününü ve Cumhuriyet Bayramı’nı sahnede kendisinin yazdığı, müziklerini kızı Elif Gezen’in, direktörlüğünü Cihan Duyal’ın yaptığı, Elif Gezen ile birlikte oynadığı “Baba-Kız” oyununun prömiyeriyle kutluyor.
İÇTENLİK VE SEVGİ
Bir baba ile kızın iki saat karşılıklı oturup geçmişi yâd etmelerinden, “bak şu da olmuştu, bu da olmuştu” diye birbirlerine anılarını anlatmalarından, anlattırmalarından tiyatro oyunu olur mu? Kelam konusu “Baba-Kız” Müjdat ve Elif Gezen ise oluyor, hem de o denli bir oluyor ki iki saatin nasıl geçtiğini anlamıyor, gündelik hayatımıza dönmesek daha, biraz daha anlatsalar, birkaç müzik daha söyleseler diye geçiriyorsunuz içinizden.
Her şey son derece sade: Sahnenin ortasında iki koltuk, üzerlerinde Leyla Gezen’in hünerli ellerinden çıkmış tığ işi iki nefis örtü, koltukların ortasında bir sandık, üstünde Müjdat Gezen’in yeri geldiğinde “darbuka” hünerini göstermesini sağlayan bir kutu, sahnenin sol ön köşesinde bir mikrofon, sahneye girip evlerindeymiş üzere oturup söyleşen, bizi bu söyleşiye ortak eden bir baba-kız.
‘GÜNDOĞUMU, GÜNBATIMI’
Siyaset şu son periyotta bu ülkede her şeyi öylesine ezdi ve herkes buna hem alışıp hem de öylesine maruz kaldı ki şuurlu bir tercihle politik taşlama olmamayı seçmiş “Baba-Kız”da apayrı anıların içinde dolaşmak içimi ferahlattı, bir çeşit “rehabilitasyon” oldu. Üstelik o anılar bizi yalnızca Müjdat ile Elif’in hayatına değil, öbür bir Türkiye’ye, gönüllerin ve vicdanların bu kadar bölünüp parçalanmadığı bir dünyaya, Karacaoğlan’ların, Esmeray’ların, yitirdiğimiz sanatkarların hikayelerine ve natürel ki kendi gençliğimize, hatta çocukluğumuza götürüyor. Elif Gezen’in özgün yorumuyla söylediği “Damdaki Kemancı”nın unutulmaz müziği “Sunrise, Sunset”in sözlerindeki üzere geçip gidiyor hayat zira: “Gündoğumu, günbatımı/Gündoğumu, günbatımı/Kucağımda taşıdığım küçük kız mı bu?/Oyunlar oynayan küçük oğlan bu mu?/Büyüdüklerini hatırlamıyorum bile/Ne vakit büyüdüler bu türlü?”
“Baba-Kız”ı izleyin; bol bol gülecek, ortada bir ağlayacaksınız. Çekinmeyin, sahnedeki baba-kız da gözyaşlarını tutamıyorlar vakit zaman…
Cumhuriyet
